Dag dag Thailand

En toen, toen was het ineens zover. We vertrokken naar het vliegveld voor DE reis naar huis. Wat voelde dit dubbel. Meneer pramote die ons overal hielp waardoor we eerder dan wie dan ook bij de gate stonden. Wat gaan we zijn hulp en betrokkenheid missen. De laatste foto bij een prachtig Thais beeld en de laatste blik op het geweldige Thailand. Het land van onze zoon. Wat ben je onbewust onder onze huid gekropen....

De roltrap op en een laatste keer zwaaien naar meneer promote. Ik voel ineens de tranen over mijn wangen glijden en kijk naar Robert. Daar zie ik ook tranen in zijn ogen. Vaarwel mooi land, vaarwel mooie mensen, dank jullie wel voor onze geweldige zoon en tot ooit. 

Met angst voor 12 uur krijsen en huilen stapte we het vliegtuig in. Ik word mega ziek bij stijgen en landen dus Robert zou er alleen voor staan met 2 kids. De eerste uitdaging leek geboren. Maar wat bleek..... Rachen sliep al bij het stijgen en noah had de filmpjes gevonden. Buiten mijn ziek zijn dus geen centje pijn. Gedurende de reis heeft onze kleine man geslapen, gespeeld, getekend, de stewardessen om zijn vinger gewonden en lekker rondgelopen. Alleen luier verschonen was even drama. En onze grote kanjer. Die liep lekker met Rachen rond en genoot van onbeperkt tv, lekkere snacks en alle vragen die hij mocht stellen over vliegtuigen. KLM bedankt (ook trouwens voor het geweldige cadeau dat jullie zo snel in het vliegtuig geregeld hebben).  En toen, toen waren we ineens op Nederlandse bodem. Snel door de paspoort controle. (Thanks lieve collega’s dat jullie er een hartelijk welkom van maakte) en door naar de bagage. En daar zag ik ineens uit mijn ooghoek een zenuwachtig ogende man tegen het raam geplakt staan. Elke passagier werd gescand en beoordeeld op afreislocatie. Ook wij.....en ineens viel bij hem het kwartje. Lieve opa sla we zijn er. En daar waren de eerste tranen. Bij hem wel te verstaan 😂😂😂. 

Alsof het zo moest zijn rolde de koffers de band op op het moment dat wij eraan kwamen. En dus meteen hop de deur door. Echt we dachten dat we na noah wisten hoe dit voelde maar het was echt weer hartverwarmend. Spandoeken, ballonnen maar vooral bijna alle mensen die ons zo dierbaar zijn. Onze lieve vrienden en familie die de moeite hadden genomen om helemaal naar Schiphol te komen. Alleen om ons te zien. Om ons een knuffel te geven. Wat was het heerlijk! Eindelijk konden we vol trots ons gezin ‘showen’. Het was geweldig mooi, soms confronterend (wat werden ze gemist) maar vooral echt thuiskomen. Thuis bleek ook het huis helemaal mooi versierd te zijn. En stapte onze mannen heerlijk samen over de drempel. 

En hoe gaat het nu? Ik zou liegen als ik zou zeggen geweldig. Ons mannetje heeft last van de taalbarriere, hij kan niets uitleggen dus volgt een huilen, bijten of slaan. Daarbij moet met name noah het ontgelden. Slapen durft hij nog niet in zijn eigen bedje en bij het eten kiest hij toch vooral voor kip en rijst. Maar we komen er wel. Elke dag beginnen we elkaar een beetje beter te begrijpen. Nijntje en de wielen van de bus zijn favoriet en achter op de fiets is het wel heeeeel erg leuk. Toch merken we dat teveel prikkels hem onrustig maken. We houden het dus nog even klein maar fijn in ons veilige holletje. Waar we aan elkaar wennen, van elkaar genieten en een geweldige ontdekkingstocht aangaan. 

Xx